Χρήση αιθέριων ελαίων σε Μυκητιασικές λοιμώξεις

Μερικές από τις πιο θανατηφόρες λοιμώξεις προέρχονται από μύκητες στον αέρα που αναπνέουμε. Όταν υπάρχει ένα υγιές ανοσοποιητικό σύστημα, οι μύκητες δεν έχουν καμία επίδραση (Richardson 2000). Ο μύκητας είναι ένας πρωτόγονος οργανισμός που δεν ταξινομείται ούτε ως φυτό ούτε ως ζώο. Μόνο μερικοί μύκητες είναι παθογόνοι για τον άνθρωπο και οι περισσότεροι προκαλούν επιφανειακές, ήπιες βλάβες (MacSween & Whaley 1992). Οι μύκητες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: επιφανειακοί, υποδόριοι και συστηματικοί. Όλοι μπορεί να είναι περιβαλλοντικής προέλευσης. Μυκητιακή λοίμωξη προκαλείται από αερομεταφερόμενα αλλεργιογόνα, επεξεργασμένες τοξίνες ή άμεση μόλυνση. Μια ασθένεια, ή μόλυνση, που προκαλείται από μύκητες ονομάζεται μυκητίαση (Parish 1991). Με αερομεταφερόμενα αλλεργιογόνα (όπως δακτυλίτιδα ή δακτυλίτιδα) τα σπόρια ή οι υφές του μύκητα διεισδύουν στα εξωτερικά στρώματα του δέρματος και προκαλούν καταστροφή της επιδερμίδας. Με μυκήτωμα, εμφανίζεται μια εντοπισμένη λοίμωξη που μπορεί να εξαπλωθεί αργά, αν και με τη καντιντίαση και την κρυπτόκοκκωση η λοίμωξη μπορεί να γίνει συστηματική.

Κρυπτόκοκκωση

Η κρυπτόκοκκωση είναι μια ζυμομυκητίασικη μόλυνση (Cryptococcus) που μεταδίδεται με περιττώματα πτηνών και ξεκινά ως σποραδική ασθένεια που εκδηλώνεται με προσβολή των πνευμόνων. Από τους πνεύμονες, τα κύτταρα του ζυμομύκητα μεταφέρονται στο ΚΝΣ. Τεχνικά υπάρχει ένας αιματοεγκεφαλικός φραγμός (BBB) αλλά αυτός ο φραγμός δεν είναι 100% στεγανός και υπό ορισμένες συνθήκες, όπως ανοσολογική ανεπάρκεια, το BBB είναι διαμπερές και μπορεί να εμφανιστεί λοίμωξη του ΚΝΣ. Τυπικές θεραπείες είναι η φλουκοναζόλη, η ιτροκοναζόλη ή η αμφοθερικίνη Β ενθυλακωμένη σε λιποσώματα (Cordonnier 1993). Αυτή η θεραπεία εξακολουθεί να χρησιμοποιείται (Evans 2000). Ωστόσο, κλινική η αντίσταση εμφανίζεται αρκετά γρήγορα.

Ασπεργίλλωση

Σπόρια της Ασπεργίλλωσης υπάρχουν στην ατμόσφαιρα και πολλά είδη είναι μολυσματικά στον άνθρωπο. Το πιο κοινό είναι το Aspergillus fumigatus. Αν και τα αποτελέσματα αυτού του μύκητα στον οργανισμό δεν είναι τόσο γρήγορο όσο αυτά του Cryptococcus, το πιθανό αποτέλεσμα που είναι το βρογχικό άσθμα μπορεί να είναι εξουθενωτικό. Ο μύκητας μπορεί να αποικίσει μια βρογχική κοιλότητα και μπορεί να οδηγήσει σε νεκρωτική πνευμονία. Αυτό τείνει να συμβαίνει μόνο σε ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς.

Candida albicans

Η καντιντίαση (Candida) είναι κανονικά παρούσα στο στόμα, την εντερική οδό, τον κόλπο και σε υγρό δέρμα και δεν δημιουργεί πρόβλημα. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, ο μύκητας ξεκινά μια βλεννογονοδερματική, ή συστηματική, εισβολή. Εμφανίζεται η μόλυνση του βλεννογόνου όταν μια αλλαγή στο pH του ιστού του σώματος παράγει ένα αλκαλικό μέσο που επιτρέπει στον ζυμομύκητα να πολλαπλασιαστεί. Από τον βλεννογόνο μπορεί να εισβάλει η Candida σε περιβάλλουσες επιφάνειες όπως τον ιστό που ευρίσκεται κάτω από τα νύχια (bed nails), προξενώντας χρόνια, κοκκιωματώδη φλεγμονή του υποκείμενου ιστού. Μπορεί επίσης να εξαπλωθεί σε όλο το σώμα, εισβάλλοντας στις καρδιακές βαλβίδες, πνεύμονες, ήπαρ και τα νεφρά με πολλαπλά, μικρά αποστήματα που περιέχουν τον μύκητα (MacSween & Whaley 1992). Τα συμπτώματα της προσβολής του βλεννογόνου είναι έντονος κνησμός, με κρεμώδεις εναποθέσεις που μοιάζουν με τυρόπηγμα. Η Candida είναι το κύριο μυκητιακό παθογόνο των ανοσοκατεσταλμένων ασθενών (Kwon-Chung & Bennett 1992) αλλά είναι επίσης συχνό στον διαβήτη, στην εγκυμοσύνη, στη θεραπεία με αντιβιοτικά και μετά από ακτινοβολία και χημειοθεραπεία. Πρόσφατα, η Candida έχει γίνει ανθεκτική σε πολλά συμβατικά φάρμακα και μεταβολικούς αναστολείς που δεν έχουν κοινά σημεία (Goldway et.al 1995). Η συχνότητα της υπερανάπτυξης Candida έχει αυξηθεί δραματικά κατά τη διάρκεια των προηγούμενα χρόνια και πιστεύεται ότι σχετίζεται με την ανοσοκαταστολή, τη χρήση του αντισυλληπτικού χάπιου και η υπερβολική χρήση αντιβιοτικών (Zarno 1994).

Συνθετικά Αντιμυκητιακά

Είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν οι μυκητιάσεις από τις βακτηριακές λοιμώξεις, γιατί πολλές μυκητιασικές λοιμώξεις εμφανίζονται σε ιστούς με κακή (αν υπάρχει) παροχή αίματος. Παραδείγματα των σημείων μόλυνσης είναι τα νύχια, τα μαλλιά και το δέρμα. Ωστόσο, οι μυκητιάσεις θεωρείται ότι είναι λιγότερο δύσκολο να αντιμετωπιστούν από τις ιογενείς ασθένειες από την ορθόδοξη ιατρική. Το φάρμακο εκλογής για μυκητιάσεις είναι η φλουκοναζόλη (Diflucan) ή η μυκοστατίνη (Νυαστατίνη). Αν και η τοπική εφαρμογή μπορεί να κρατήσει μακριά τη μυκητιασική λοίμωξη, συστηματική θεραπεία χορηγείται συχνά για τη μείωση της συχνότητας υποτροπής που ακολουθεί, με πολλαπλές λοιμώξεις. Η φλουκοναζόλη μπορεί να επηρεάσει τη λειτουργία των νεφρών. Από τα άλλα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία μυκητιασικών λοιμώξεων, πολλά προκαλούν ναυτία και προκαλούν δερματικά εξανθήματα, και λίγα μπορούν να προκαλέσουν ηπατική βλάβη (Paris 1991). Πιο πρόσφατα αναπτύχθηκαν αντιμυκητιακά όπως η ιτρακοναζόλη ή το Lamasil που προκαλούν ηπατική βλάβη (Newsham 2002).

Αντιμυκητιακές ιδιότητες αιθέριων ελαίων

Τα αιθέρια έλαια φαίνεται να έχουν αντισποριώδες και ανασταλτικό αποτέλεσμα της εισπνοής μυκήτων (Inouye et al 1998). Το 1927 ο Myers δημοσίευσε μερικές από τις πρώτες έρευνες σχετικά με τις αντιμυκητιακές ιδιότητες των αιθέριων ελαίων. Του ζητήθηκε να διερευνήσει τις μυκητοκτόνες ιδιότητες των αιθέριων ελαίων μετά την επιτυχή θεραπεία του σε πληγή με αραιωμένο διάλυμα κανέλας, που προκάλεσε άμεση ανακούφιση σε συμπτώματα και ταχεία επούλωση. Παρατήρησε ότι η θυμόλη, η καρβακρόλη και το έλαιο του λεμονιού εξουδετέρωσαν τον ζυμομύκητα σε λιγότερο από ένα λεπτό. Η έρευνά του περιελάβανε εννέα παρόμοιους παθογόνους οργανισμούς, οι οποίοι απομονώθηκαν από λοιμώξεις στον άνθρωπο, συμπεριλαμβανομένων δύο λοιμώξεις σε πνεύμονες, δύο λοιμώξεις της γλώσσας, μία λοίμωξη που περιλαμβάνει λοίμωξη στα νύχια και διάφορα άλλα δερματικά έλκη. Κάθε μόλυνση έγινε γρήγορα αρνητική σε ζυμομύκητες και επιλύθηκε χωρίς υποτροπή. Εργαστηριακές εργασίες έχουν δείξει ότι τα πτητικά έλαια εκ των προτέρων επιδεικνύουν αντιμυκητιακή δράση σε πολύ χαμηλές συγκεντρώσεις στο μέσο ανάπτυξης. Ένα παράδειγμα είναι 1 έως 10 μL-1 μαντζουράνας μείωσε την ανάπτυξη νηματωδών μυκήτων άνω του 89% (Deans & Svoboda 1990). Ηλεκτρικοί ή με μπαταρία διάχυτές και νεφελοποιητές είναι οι πιο αποτελεσματικοί τρόποι εισαγωγής αιθέριων ελαίων στους πνεύμονες. Οι νεφελοποιητές είναι μια πολύ κατάλληλη μέθοδος θεραπείας για προσβολές των πνευμόνων από ζυμομύκητες, μύκητες ή βακτήρια καθώς γεμίζουν τον αέρα με μια εξαιρετικά λεπτή ομίχλη μικρομορίων αιθέριου ελαίου. Οι νεφελοποιητές μπορούν να προγραμματιστούν να ανάβουν και να σβήνουν σε συγκεκριμένες φορές.

Κρυπτόκοκκωση

Οι Viollon και Chaumont (1994) εξέτασαν την ευαισθησία ενός στελέχους Cryptococcus neoformans που απομονώθηκε από το αίμα ασθενούς με AIDS σε 25 αιθέρια έλαια και 17 ξεχωριστά χημικά συστατικά που βρίσκονται στα αιθέρια έλαια. Πολλά από τα χρησιμοποιούμενα έλαια έδειξαν καλή μυκητοστατική δράση. Τα καλύτερα εξ αυτών ήταν από την παλμαρόζα, γεράνι, θρούμπι, σανταλόξυλο, θυμάρι, μαντζουράνα και λεβάντα. Pattnaik et al (1996) ανέφεραν ότι το λεμονόχορτο, ο ευκάλυπτος, η παλμαρόζα και η μέντα ήταν τα πιο αποτελεσματικά αιθέρια έλαια που έχουν δοκιμαστεί κατά του Cryptococcus. Ο βασιλικός και θυμάρι δεν περιλαμβάνονταν σε αυτή τη μελέτη. (Το λεμονόχορτο σε χαμηλές αραιώσεις ήταν αποτελεσματικό όχι μόνο έναντι του Cryptococcus αλλά έναντι και των 11 άλλων μυκήτων που δοκιμάστηκαν.) Το MIC για καθένα από τα τέσσερα αιθέρια έλαια κατά του Cryptococcus ήταν 5 μL-1. Σε μια άλλη εργασία, οι Pattnaik et al (1997a) βρήκαν ότι τα πλήρη αιθέρια έλαια ηταν πιο αποτελεσματικό κατά του Cryptococcus από τα μεμονωμένα, ενεργά συστατικά τους. Το λεμονόχορτο ήταν η εξαίρεση. Η αποτελεσματικότητα του λεμονόχορτου ήταν ίση με το απομονωμένα μέρη κιτράλης και γερανιού. Οι Larrondo και Calvo (1991) συνέκριναν την τοπική και εισπνεόμενη δράση της κιτράλης ενάντια στις συστηματικές επιδράσεις της κλοτριμαζόλης. Αν και ο πραγματικός τρόπος με τον οποίο τα αιθέρια έλαια λειτουργούν ως μυκητοκτόνα δεν είναι απολύτως σαφής, φαίνεται ότι ο μεταβολισμός και η ανάπτυξη του μύκητα αναστέλλεται, συχνά με διάσπαση στο λιπιδικό τμήμα της μεμβράνης, με αποτέλεσμα αυξημένη διαπερατότητα ή ρήξη (Larrondoet al 1995). Οι Soliman et al (1994) βρήκαν το δεντρολίβανο και οι Mehrotra και Rawat (1993) βρήκαν την Artemisia parviflora (μέλος της οικογένειας του ινδικού εστραγκόν) ότι είναι αποτελεσματική κατά του Κρυπτόκοκκου. Αν και αυτή η Artemsia δεν έχει κοινή χρήση, το δεντρολίβανο χρησιμοποιείται τοπικά για την ένταση των μυών και εισπνέεται για την αντισπασμωδική του δράση στον βήχα (Price & Price 1995). Οι Viollon και Chaumont (1994) προτείνουν γεράνι, παλμαρόζα, το θρούμπι και το θυμάρι ότι μπορούν επίσης να είναι καλές επιλογές για τον Cryptococcus. Το δεντρολίβανο (χημειότυπος κετόνης), πρέπει να αποφύγετε τη χρήση του για παρατεταμένες χρονικές περιόδους (Tisserand & Balacs 1995).

Ασπεργίλλωση

Ο Onawunmi (1989) βρήκε ότι το λεμονόχορτο της Δυτικής Ινδίας (Cymbopogon citratus) και οι Garg και Dengre (1988) βρήκαν το κύμινο (Cuminum cyminum) αποτελεσματικό κατά της Ασπεργιλλώσεως. Οι Tisserand & Balacs (1995) προτείνουν ότι επειδή το κύμινο έχει ισχυρό φωτοευαισθητοποιητική δράση, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται τοπικά σε ασθενείς που θα εκτεθούν μετέπειτα στο υπεριώδες φως εντός 12 ωρών και οι αραιώσεις θα πρέπει να διατηρούνται στο 0,04%. Άλλα αποτελεσματικά αιθέρια έλαια περιλαμβάνουν το εστραγκόν (Artemisia dracunculus) (Mehrotra & Rawat 1993) και την Κορύμβια την κιτρώδη (Lemon gum) (Hmamouchi et al 1990). Από αυτά, ίσως το λεμονόχορτο και η κορύμβια χρησιμοποιούνται πιο συχνά. Κανένα από τα δύο έχουν γνωστές ανεπιθύμητες ενέργειες σε αραιώσεις 1% έως 5% (Opdyke 1976). Οι Inoye et al (2000) βρήκαν ότι μόνο ο ατμός της λεβάντας και του τεϊόδεντρου σταμάτησε την κορυφαία ανάπτυξη των υφών του Aspergillus σε κλειστά δοχεία. Το λεμονόχορτο της Δυτικής Ινδίας βρέθηκε αποτελεσματικό κατά του Aspergillus fumigatus, διάφορους τύπους Candida και Trichophyton mentagrophytes από τον Onawunmi (1989). Το πιο ενεργό συστατικό του λεμονόχορτου είναι η κιτράλη (70% έως 80%), η οποία θεωρείται ότι ευθύνεται για την αντιμυκητιακή δράση αυτού του φυτού. Σε μία άλλη μελέτη, το λεμονόχορτο βρέθηκε να είναι αποτελεσματικό έναντι 15 μυκήτων, συμπεριλαμβανομένου του Aspergillus terreus, A. flavus, A. ochraceus, A. parasiticus, A. fumigatus, A. ustus, A. niger, Peni cillin nigricans, P. melin, P. chrysogenum, P. brevicompactum, Fusarium moniliforme, και F. oxysporum (Agarwal et al 1980). Άλλα φυτά με υψηλή περιεκτικότητα σε κιτράλη είναι λεμονόχορτο, σιτρονέλλα, λουίζα και κορύμβια. Ο Pattnaik (1999) επιβεβαίωσε την αντιμυκητιακή δράση των περισσότερων Cymbopogon spp. Camphor (Cinnamomum camphora) βρέθηκε ότι είναι εξίσου αποτελεσματικό με το Ceresan, το οξυχλωριούχο χαλκό και το Thiovit (όλα τα συνθετικά, συνήθως χρησιμοποιούμενα αντιμυκητιακά μέσα) κατά του Aspergillus flavus, ένα κοινό μύκητα των αποθηκευμένων τροφίμων. Ωστόσο, αιθέρια έλαια και της καφέ και κίτρινης καμφοράς αντενδείκνυνται για ανθρώπινη χρήση επειδή περιέχουν safrole, που θεωρείται καρκινογόνο. Candida albicans Aιθέρια έλαια αποτελεσματικά κατά της Candida είναι το τεϊόδενδρο (Belaiche 1985), λεμονόχορτο (Larrondo & Calvo 1991) και η κορύμβια (Hmamouchi et al 1990). Πολλά έχουν αναφερθεί για τις αντιμυκητιακές επιδράσεις του τεϊόδεντρου (Belaiche 1985a· Shemesh 1991), και σίγουρα αυτό είναι ένα από τα πιο ασφαλή και πιο αποτελεσματικά αιθέρια έλαια για χρήση, ιδιαίτερα στον κόλπο. Ωστόσο, πολλά άλλα αιθέρια έλαια έχουν αντιμυκητιακές ιδιότητες. Κύμινο, γαρύφαλλο, γεράνι, λεβάντα, λεμόνι, λεμονόχορτο, νερολί, μέντα, πτιγκρέιν, δυόσμος, κόλιανδρος και τα φύλλα γλυκού πορτοκαλιού είναι όλα αποτελεσματικά σε διάφορους βαθμούς (Galal et al 1973). Ο κολίανδρο είναι ένα από τα αρωματικά των λικέρ Chartreuse και Benedictine (Lawless 1992). Ο Cuong (1994) βρήκε το cajuput (Melaleuca cajuputi) αποτελεσματικό κατά της Candida albicans. Το δέντρο cajuput μεγαλώνει σε ύψος 45 ποδιών, και η ανθεκτικότητά του το έχει κάνει να είναι κάτι σαν ανεπιθύμητος επισκέπτης σε ορισμένα μέρη της Άπω Ανατολής, όπου φαίνεται να αντιστέκεται στο κάψιμο και το κόψιμο. Το κύριο συστατικό του λαδιού είναι η 1,8-κινεόλη. Παραδοσιακά, το cajuput έχει χρησιμοποιηθεί στη βιετναμέζικη ιατρική για τη θεραπεία του δερματικών ασθενειών, ψείρες και ψύλλοι (Guenther 1952). Έρευνα από την Ινδία δείχνει ότι πολλά ινδικά αιθέρια έλαια έχουν αντιμυκητιακές ιδιότητες (Satinder & Sinha 1991). Μερικά από τα ινδικά αιθέρια έλαια που αναφέρονται από τον Guenther (1952) είναι τα εξής: μακρύ πιπέρι (Piper longum) το οποίο είναι αποτελεσματικό κατά της Candida albicans. Ο ιερός βασιλικός (Ocimum sanctum) έχει έντονη μυρωδιά γαρίφαλου και περιέχει 71% ευγενόλη, η οποία έχει αντιμυκητιακές ιδιότητες. Ajowan (Trachyspermum ammi), που μοιάζει με το φυτό μαϊντανού και χρησιμοποιείται στην Ινδία για τη θεραπεία εντερικών προβλημάτων. Το αιθέριο έλαιο έχει υψηλή περιεκτικότητα σε θυμόλη και χρησιμοποιείται στα ινδικά φάρμακα για τη θεραπεία της χολέρας καθώς και των μυκητιασικών λοιμώξεων Οι Deans και Svoboda (1990) βρήκαν ότι η γλυκιά μαντζουράνα είναι αποτελεσματική κατά του Aspergillus niger και, σε μικρότερο βαθμό, κατά των A. flavus, A. ochraceus, A. Parasiticus και Trichoderma viride. Η Candida albicans αναστέλλεται επίσης από 21 διαφορετικά είδη Eucalyptus σε μια μελέτη από τους Faouzia et al (1993). Η Lippia alba, η οποία αναπτύσσεται ευρέως στην Κεντρική και Νότια Αμερική, έχει αποδειχθεί να έχει ισχυρή αντιμυκητιακή δράση έναντι του Trichophyton mentagrophytes var. interdigi tale και Candida albicans. Υπάρχουν αρκετοί χημειότυποι του φυτού, το αιθέριο έλαιο από την Αρούμπα θεωρήθηκε ότι είναι πιο κατάλληλο επειδή περιέχει 64% κιτράλη (Fun & Svendsen 1990). Η λουίζα (Lippia citriodora) περιέχει 30% έως 35% κιτράλη. Το τεϊόδεντρο έχει αποδειχθεί εξαιρετικά αποτελεσματικό στη θεραπεία του C. albicans (Belaiche 1985a) σε μολύνσεις σε βάθος των νυχιών. Αυτές οι λοιμώξεις, οι οποίες συνήθως είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστούν, ανταποκρίθηκαν καλά στο τεϊόδεντρο. Και στους οκτώ ασθενείς, ο μυκητιασικός εκφυλισμός σταμάτησε. Σε δύο από τις περιπτώσεις, το μολυσμένο νύχι έπεσε αλλά η αναγέννηση ήταν υγιής. Στις άλλες έξι περιπτώσεις το νύχι άλλαξε χρώμα. Αυτό το φαινόμενο εξαφανίστηκε καθώς προχωρούσε η αναγέννηση. Ο Belaiche σημείωσε ότι αυτό δεν έχει παρατηρηθεί με άλλους αντιμυκητιακούς παράγοντες. Μια άλλη σημαντική πτυχή της μελέτης ήταν ότι η θεραπεία ήταν χωρίς πόνο και το δέρμα φαινόταν πολύ ανεκτικό σε αυτή τη μέθοδο. Τα στοματικά διαλύματα τεϊόδεντρου ήταν αποτελεσματικά κατά των στοματικών αφθών σε νεαρό άνδρα που έκανε μεταμόσχευση μυελού των οστών. Είχε ένα κομμάτι λευκό και πράσινο με λίγο κίτρινο χαμηλά στη γλώσσα του και είχε λάβει θεραπεία για αρκετούς μήνες με Nystatin χωρίς επιτυχία. Ωστόσο, μετά από μόλις 4 ημέρες χρήσης στοματικού διαλύματος με 2% tee tree, του η γλώσσα ήταν καθαρή (Ogden 2001). Το γαρύφαλλο (Eugenia caryophyllata) αποδείχθηκε ότι έχει μυκητοκτόνο δράση σε ποσοστό αραίωσης 0,4%. έναντι του C. albicans σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε από τους Briozzo et al (1989). Οι Dube et al (1989) βρήκαν ότι 22 είδη μυκήτων, συμπεριλαμβανομένου του Aspergillus, αναστέλλονταν από αιθέριο έλαιο βασιλικού (Ocimum basilicum). Οι Larrondo et al (1991) βρήκαν ότι το μελισσόχορτο να είναι 100% αποτελεσματικό κατά του C. albicans. Το μελισσόχορτο περιέχει 30% κιτράλη και 39% citronella (Wagner 1984). Το σέλινο (Apium graveolens) και κύμινο που χρησιμοποιούνται μαζί ήταν αποτελεσματικά στην αναστολή της ανάπτυξης 29 μυκήτων που δοκιμάστηκαν, συμπεριλαμβανομένων των A. flavus και Α. parasiticus. Οι Nenoff et al (1996) ανέφεραν σχετικά με την αντιμυκητιακή δράση ενός συστατικού του τεϊόδεντρου, y terpinene. Οι Jedlickova et al (1992) διαπίστωσαν ότι η τερπινενόλη-4-όλη ενισχύει τα αντιβιοτικά (τικαρσιλλίνη) να είναι αποτελέσματικα έναντι του P. aeruginosa. Το Terpinene-4-ol είναι επίσης ένας αποτελεσματικός αντιμυκητιακός παράγοντας. Οι λειτουργικές ομάδες αλκοόλης και τερπενίου είναι ασφαλές για χρήση στον βλεννογόνο. Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα από τις εκατοντάδες ερευνητικές μελέτες (οι περισσότερες από αυτές διεξήχθησαν in vitro) που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια υποδεικνύοντας τις αντιμυκητιακές ιδιότητες των αιθέριων ελαίων. Τα φυτικά έλαια ερευνώνται και για γεωργική χρήση. Οι Νιου Γιορκ Ταιμς ανέφερε το 1999 ότι η βενζαλδεΰδη, η ένωση που δίνει στα ροδάκινα τους το άρωμα, σκοτώνει επίσης τα Fusarium oxysporum, Rhizoctania solani, Pythium aphaniderma tum και Sclerotinia minor, που είναι όλοι κοινοί μύκητες που βρίσκονται στο έδαφος. Η υδροχλωρική βενζάλδη θα μπορούσε να είναι ένα πιθανό υποκατάστατο για το μεθυλοβρωμίδιο, ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο φυτοφάρμακο που είναι τοξικό για τους ανθρώπους και επίσης βλάπτει το προστατευτικό στρώμα του όζοντος του πλανήτη (Cushman 1999). Σαφώς και σε αυτό το αντικείμενο θα υπάρξει νέο ειδικό άρθρο. Το παρόν άρθρο όπως και όλα που παρουσιάζονται στον ιστότοπο έχουν παρθεί από επιλεγμένα επιστημονικά βιβλία και δημοσιεύσεις και είναι αυστηρά ενημερωτικού χαρακτήρα και σαφώς ούτε επιθυμούν ούτε έχουν την δυνατότητα να υποκαταστήσουν τον ρόλο του επαγγελματία υγείας.

Βιβλιογραφικές αναφορές

Abraham E, Chaine E. 1940. An enzyme from bacteria able to destroy penicillin. Nature. 3713, 837-838. Ackerman, B, Dunk-Richards G 1991. Microbiology: An Introduction for the Health Sciences. Sydney: Harcourt Brace Jovanovich. Agarwal I, Kharwal H, Methela C. 1980. Chemical study and antimicrobial properties of essential oil of Cymbopogon citratus. Bulletin of Medico-Ethnobotanical Research. 1, 401-407. Amrine J. 1996. Oils might help beekeepers save hives. The New Mexican, E5. Ansari M, Razdan R. 1995. Relative efficacy of various oils in repelling mosquitoes. Indian Journal of Malariology. 32:104-111. Armaka M, Papanikolaou E, Sivropoulou A et al. 1999. Antiviral properties of isoborneol, a potent inhibitor of herpes simplex virus. Antiviral Research. 43(2) 79-92. Balacs T. 1993. Antimicrobial Lamiaceae. In Research Reports, International Journal of Aromatherapy. 5(4) 34. Bardeau F. 1976. The use of essential oils to purify and deodorise the air. ChirugienDentiste de France (Paris). 46(319) 53. Belaiche P. 1979. Traite de phytotherapie et d’aromatherapie, Tome 1: L’aromatogramme. Paris: Maloine. Belaiche P. 1985. Treatment of vaginal infections of Candida albicans with essential oils of Melaleuca alternifolia. Phytotherapy. 15:13-14.Belaiche P. 1985a. Treatment of skin infections with essential oils of Melaleuca alternifolia. Phytotherapy. 15:15-17. Benencia F, Courreges M. 1999. Antiviral activity of sandalwood oil against herpes simplex viruses 1 and 2. Phytomedicine. 6(2) 119-123. Benouda A, Hassar M Benjilali B. 1988. In vitro antibacterial properties of essential oils tested against hospital pathogenic bacteria. Fitoterapia. 59(2) 115-119. Blackwell R, Smith M. 1995. Aromatograms. International Journal of Aromatherapy. 7(1) 22-27. Blaschke T, Bjornsson T. 1995. Pharmacokinetics and pharmacoepidemiology. Scientific American. 8:1-14. Briozzo J, Nunez L, Chirife J et al. 1989. Antimicrobial activity of clove oil. Journal of Applied Bacteriology. 66(1) 69-75. Budavari S (ed.). 1996. Merck Index, 12th ed. Whitehouse Station, NJ: Merck Co. Inc. Caelli M, Porteous J, Carson C et al. 2001. Tea tree oil as an alternative topical decolonization for methicillin-resistant Staphylococcus aureus. Journal of Hospital Infection. 46(3) 236-237. Cariel L, Jean D. 1990. Antiviral compositions containing proanthocyanidols. Carmeli Y, Samore M, Huskins C. 1999. The association between antecedent vancomycin treatment and hospital acquired vancomycin resistant enterococci. Archives of Internal Medicine. 159(20) 2461-2468. Carr G. 1996. The profit and loss of AIDS. The Economist. 340:85-86. Carson C, Riley T. 1993. Antimicrobial activity of essential oil of Melaleuca alternifolia. Letters in Applied Microbiology. 16:49-55. Carson C, Cookson B, Farrelly H et al. 1995. Susceptibility of methicillin-resistant Staphylococcus aureus to the essential oil of Melaleuca alternifolia. Journal of Antimicrobial Chemotherapy. 35(3) 421-424. Chalchat J, Garry R, Lamy J. 1994. Influence of harvest time and composition of Artemisia annua. Journal of Essential Oil Research. 6:261-268. Chan C, Loudon K. 1998. Activity of tea tree oil on methicillin-resistant Staphylococus aureus (MRSA). Journal of Hospital Infection. 39(3) 244-245. Chin Y, Chang N, Anderson H. 1949. Factors influencing the antibiotic activity of lupulon. Paper presented at the Second National Symposium on Recent Advances in Antibiotic Research, 11-12 April. Washington, DC: National Institutes of Health. Chokechaijaroenporn O, Bunyapraphatsara N, Kongchuensin S. 1994. Mosquito repellent activities of Ocimum volatile oils. Phytomedicine. 1/2:135-139. Chowdhury A. 1998. Therapeutic potential of the volatile oils of Nigella sativa in monkey model with experimental Shigellosis. Physiotherapy Research. 12(5) 361-363. Cohen R, Kucera L, Herrmann E. 1964. Antiviral activity of Melissa officinalis. Proceedings of the Society for Experimental Biology and Medicine. 117:431-434. Cooke A, Cooke M. 1994. Cawthron Report Number 263: An investigation into the antimicrobial properties of manuka and kanuka oil. Nelson, New Zealand: Cawthron. Cordonnier C. 1993. Les traitment preventifs et curatifs des mycoses en oncohematologie. In Euromedicine 1993. Monpelier-Le Corum. 9emes Rencontres internationals de recherches et de technologies medicales et pharmaceutiques. (Conference.) Paris: 10-13 Nov 1993. Corpet D. 1987. Antibiotic residues and drug resistance in human intestinal flora. Antimicrobial Agents and Chemotherapy. 31(4) 587-593. Craig C, Stitzel R. 1994. Modern Pharmacology, 4th ed. Boston: Little, Brown & Co. Cubukcu B, Bray D, Warhurst D. 1990. In vitro antimalarial activity of crude extracts and compounds from Artemisia abrotanum. Phytotherapy Research. 4:203-204. Cuong N. 1994. Antibacterial properties of Vietnamese cajuput oil. Journal of Essential Oil Research. 6:63-67. Cushman J. 1999. Peach oil may work as a pesticide. New York Times. Sunday, March 14, 18. De Blasi V, Debrot S. 1990. Amoebicidal effect of essential oils in vitro. Journal of Clinical Toxicology and Experimental Therapeutics. 10:351-373. de Castillo M, de Allori C, de Gutierrez R et al. 2000. Bactericidal activity of lemon juice and lemon derivatives against Vibrio. Biological & Pharmaceutical Bulletin. 23(10) 1235-1238. de la Puerta R, Saenz M, Garcia M. 1993. Cytostatic activity against HEp-2 cells and antibacterial activity of essential oils from Helichrysum picardii. Phytotherapy Research. 1:378-380. Deans S, Ritchie G. 1987. Antibacterial properties of plant essential oils. International Journal of Food Microbiology. 5:165-180. Deans S, Svoboda K. 1988. Antibacterial activity of French tarragon (Artemisia dracunculus) essential oil and its constituents during ontogeny. Journal of Horticultural Science. 63(3) 503-508. Deans S, Svoboda K. 1989. Antibacterial activity of summer savory (Satureja hortensis) essential oil and its constituents. Journal Of Horticultural Science. 64(2) 205-210. Deans S, Svoboda K. 1990. The antimicrobial properties of marjoram (Origanum majoranum) oil. Flavour and Fragrance Journal. 5:187-190. Deans S, Svoboda K et al. 1992. Essential oil profiles of several temperate and tropical aromatic plants: Their antimicrobial and antioxidant activities. Acta Horticulturae.306:229-233. Deinenger E. 1995. The spectrum of activity of plant drugs containing essential oils. In Conference Proceedings, Holistic Aromatherapy. San Francisco: Pacific Institute of Dolara P, Corte B. Ghelardini C et al. 2000. Local anesthetic, antibacterial and antifungal properties of sesquiterpenes. Planta Medica. 66(4) 356-358. Dorman H, Deans S. 2000. Antimicrobial agents from plants: Antibacterial activity of plant volatile oils. Journal of Applied Microbiology. 88(2) 308-316. Dube S, Upadihay P, Tripathi S. 1989. Antifungal, physiochemical and insect-repelling activity of the essential oil of Ocimum basilicum. Canadian Journal of Botany. 67(7) 2085-2087. Duke J. 1985. Handbook of Medicinal Herbs. Boca Raton, FL: CRC Press. Ena J, Dick R, Wenzel R. 1993. The epidemiology of intravenous vancomycin usage in a university hospital: A ten-year study. Journal of the American Medical Association. 269(5) 598-602. Erichsen-Brown C. 1979. Medicinal and Other Uses of North American Plants. NewYork: Dover. Faouzia H, Fkih-Tetouani S, Tantaoui-Elaraki A. 1993. Antimicrobial activity of twenty-one Eucalyptus essential oils. Fitoterapia. 64:1. Ferdous A, Islam S, Ahsan M. 1992. In vitro antibacterial activity of the volatile oil of Nigella sativa seeds against multiple drug-resistant isolates of Shigella spp. and isolates of Vibrio cholerae and E. coli. Phytotherapy Research. 6:137-140. Fields H. 1997. Pain: Anatomy and physiology. Journal of Alternative & Complementary Medicine. 3(Suppl 1) S41-S46. Fisher J. 1994. The Plague Makers. New York: Simon & Schuster. Foster S, Duke J. 1960. A Field Guide to Medicinal Plants (Eastern/Central). New York: Houghton Mifflin Co. Franchomme P, Penoel D. 1990. L’aromatherapie. Limoges, France: Jollois. Franchomme P, Penoel D. 1991. L’aromatherapie Exactement. Limoges, France: Jollois. Fun C, Svendsen A. 1990. The essential oils of Lippia alba. Journal of Essential Oil Research. 2(5) 265-267. Galal E, Adel M, El-Sherif S. 1973. Evaluation of certain volatile oils for their antifungal properties. Journal of Drug Research. 5(2) 235-245. Garg S, Dengre S. 1988. Antifungal activity of some essential oils. Pharmacie. 43(2) 141-142. Gascoigne S. 1993. Manual of Conventional Medicine for Alternative Practitioners, Vol. 1. Richmond, VA: Jigme Press. Gattefosse R. 1948. French lavender: Production and economics. Perfumery and Essential Oil Record. 39:318-319. Gilbert B, Mors W. 1972. Anthelmintic activity of essential oils and their constituents. Anais da Academia Brasileira de Ciencias. 44:423-428. Goldway G, Teff D, Schmidt R et al. 1995. Multidrug resistance in Candida albicans: Disruption of the BEN gene. Antimicrobial Agents and Chemotherapy. 39(2) 422-426. Grieve M. 1931. A Modern Herbal. Harmondsworth, UK: Penguin Books. Grosjean N. 1992. Aromatherapy from Provence. Saffron Walden, UK: CW Daniels. Guenther E. 1952. The Essential Oils. Malabar, FL: Krieger. Hammer K, Carson C, Riley T. 1999. Antimicrobial activity of essential oils and other plant extracts. Journal of Applied Microbiology. 86(6) 985-990. Harris B, Harris R. 1995. Essential oils as antifungal agents. Aromatherapy Quarterly.44:25-27. Hawkes N. 2001. Oxygen cuts infections by half. The Times. Wednesday June 27, 5. Hmamouchi M, Tantaoui-Elaraki A, Es-Safi N et al. 1990. Illustrations of antibacterial and antifungal properties of Eucalyptus essential oils. Plantes Medicinales et Phytotherapie. 24(4) 278-279. Hope R, Longmore J, Hodgetts T et al. 1993. Oxford Handbook of Clinical Medicine,3rd ed. Oxford, UK: Oxford University Press, 217. Inouye S, Watanabe M, Nishiuyama Y et al. 1998. Antisporulating and respirationinhibitory effect on filamentous fungi. Mycoses. 41(9-10) 403-410. Inoye S, Tsuruoka T, Watanabe M et al. 2000. Inhibitory effect of essential oils on apical growth of Aspergillus fumigatus by vapor contact. Mycoses. 43(1-2) 17-23. Jain S, Purohit M. 1992. Pharmacological evaluation of Cuminum cyminum. Fitoterapia.6314:291-294. Jedlickova Z, Mottl O, Sery V. 1992. Antibacterial properties of the Vietnamese Cajeput oil and Ocomum oil in combination with antibacterial agents. Journal of Hygiene,Epidemiology, Microbiology and Immunology. 36(3) 303-309. Jensen A, Wachmann C, Poulsen K et al. 1999. Risk factors for hospital acquired Staphylococcus aureus bacteremia. Archives of Internal Medicine. 159(13) 1437-1444. Jukes T. 1973. Public health significance of feeding low levels of antibiotics to animals. Advances in Applied Microbiology. 16:1-29. Juteau F, Masotti V, Bessieve V. Antibacterial and antioxidant activiy of Artemesia annua essential oil. 2002. Fitoterapia. 73 (6) 532-535. Kayser O, Kiderlen A, Croft S. 2002. Natural products as potential antiparasitic drugs. Freie Universitat Berlin. Berlin, Germany. Kazarinova N, Tkachenko K, Shurgaja A. 2001. Essential oils of Origanum vulgare and Origanum tyttanthum Gontsch as the remedy of struggle against intrahospital infections. Botanical Institute, Russian Academy of Sciences. St. Petersburg, Russia. Kedzia B. 1991. Antimicrobial activity of oils of chamomile and its components. Herba Polonica. 37(1) 29-38. Klayman D. 1985. Qunghaosu (artemisin): An antimalarial drug from China. Science. 228(4703) 1049-1055. Koga T, Hirota N, Takumi K. 1999. Bactericidal activities of essential oils of basil and sage against a range of bacteria and the effect of these essential oils on Vibrio parahaemolyticus. Microbiological Research. 154(93) 267-273. Kole C. 1997. Antibacterial and antifungal activity of aromatic constituents of essential oils. Microbios (Cambridge). 89:39-46. Kucera L, Herrmann E. 1967. Antiviral substances in plants of the mint family (Labiatae). 1. Tannin of Melissa officinalis. Proceedings of the Society for Experimental Biology and Medicine. 124:865, 874. Kufferath F, Mundualgo G. 1954. The activity of some preparations containing essential oils in TB. Fitoterapia. 25:483-485. Kwon-Chung K, Bennett J. 1992. Medical Mycology. Philadelphia: Lea & Febiger, 280-336. Kyoko H, Kamiya M, Hayashi T. 1994. Viricidal effects of the steam distillate from Houttynia cordata and its components on HSV-1, influenza virus and HIV. Planta Medica. 61(3) 237-241. Lahlou M, Berrada R. 2001. Potential of essential oils in schistosomiasis control in Morocco. International Journal of Aromatherapy. 11(2) 87-96. Larrondo J, Calvo M. 1991. Effects of essential oils on Candida albicans: A scanning electron microscope study. Biomedical Letters. 46(184) 269-272. Larrondo J, Agut M, Calvo-Torres M. 1995. Antimicrobial activity of essences from labiates. Microbios. 82:171-172. Larrondo J, Calvo M. 1991. Effect of essential oils on Candida albicans: A scanning electron microscope study. Biomedical Letters. 46(184) 269-272. Lawless J. 1992. Encyclopedia of Essential Oils. Shaftesbury, UK: Element Books. Leclercq R, Derlot E, Duval J et al. 1988. Plasmid-mediated resistance to vancomycin and teicoplanin in Enterococcus faecium. New England Journal of Medicine. 319(3) 157-161. Lewis W, Elvin-Lewis M. 1977. Medical Botany. New York: Wiley Interscience. MacSween R, Whaley K (eds.). 1992. Muir’s Textbook of Pathology, 13th ed. London:Edward Arnold. Liu K, Yang S, Roberts M. 1992. Antimalarial activity of Artemisia annua flavonoids from whole plants and cell cultures. Plant Cell Reports. 11(12) 637-640. Lovell C. 1993. Plants and the Skin. Oxford, UK: Blackwell Scientific Publications. Mann C, Cox S, Markham J. 2000. The outer membrane of Pseudomonas aeruginosa NCTC 6740 contributes to its tolerance to the essential oil of Melaleuca alternifolia. Letters in Applied Microbiology. 30(4) 294-297. Mann C, Markham J. 1998. A new method for determining the minimum inhibitory concentration of essential oils. Journal of Applied Microbiology. 84(4) 538-544. Mansfield P. 1996. Animal experiments are an obstacle to health. Holistic Health. 50:4-7. Marston A, Hostettmann K. 1991. Assay for molluscicidal, cercaricidal, schistosomicidal and piscicidal activities. Methods in Plant Biochemistry. 6:153-178. Maruzella J, Percival H. 1958. Antimicrobial activity of perfume oils. Journal of the American Pharmaceutical Association. XLVII, 471-476. Maruzella J, Sicurella N. 1960. Antibacterial activity of essential oil vapors. Journal of the American Pharmaceutical Association (Scientific Edition). 49(11) 693-695. Massoud A, Labib I. 2000. Larvicidal activity of Commiphora momol against Culex pipiens and Aedes caspius larvae. Journal of the Egyptian Society of Parasitology. 30(1) 101-115. Mathias C. 1980. Contact urticaria from cinnamic aldehyde. Archives of Dermatology.116(1) 74-76. May G, Willuhn G. 1979. Antiviral activity of aqueous extracts from medicinal plants in tissue cultures. Arzneimittel-Forschung Drug Research. 28(1) 1-7. Mehrotra S, Rawat A. 1993. Antimicrobial activity of the essential oils of some Indian Artemisia species. Fitoterapia. 14:65-68. Mendes N, Araujo N, De Souza C et al. 1990. Molluscicidal and carcaricidal activity of different species of Eucalyptus. Revista Societe Brasilia Medicinale Tropicale. 23(4)197-199. Muanza D, Euler K, Williams L et al. 1995. Screening for antitumor and anti-HIV activities of nine medicinal plants from Zaire. International Journal of Pharmacology.33(2) 98-105. Mwaiko G. 1992. Citrus peel oil extracts of mosquito larvae. Insecticides. 69(4) 223-226. Myers H. 1927. An unappreciated fungicidal action of certain volatile oils. Journal of the American Medical Association. 1834-1836. Natural Medicines Comprehensive Database 2002, 4th ed. Stockton, CA: Therapeutic Research Faculty. Nelson R. 1997. In vitro activities of five plant essential oils against methicillin-resistant Staphylococcus aureus and vancomycin-resistant Entericoccus faecium. Journal of Antimicrobial Chemotherapy. 40(2) 305-306. Nenoff P, Haustein U, Brndt W. 1996. Anifungal activity of Melaleuca alternifolia (teatree oil) aginst pathogenic fungi in vitro. Skin Pharmacology and Applied Skin Physiology. 9:388-394. Newsham G. 2002. Personal communication. Onawunmi G. 1989. Evaluation of the antifungal activity of lemongrass oil. International Journal of Crude Drug Research. 27(2) 121-126. Onawunmi G, Ogunlana E. 1986. A study of the antibacterial activity of essential oil of lemongrass. International Journal of Crude Drug Research. 24(2) 64-68. Opdyke D. 1976. Inhibition of sensitization reactions induced by certain aldehydes. Food and Cosmetics Toxicology. 14(3) 197-198. Opdyke D (ed.). 1979. Monographs on Fragrance Raw Materials. Oxford, UK: Pergamon Press. Parish P. 1991. Medical Treatments: The Benefits and the Risks. Harmondsworth, UK: Penguin Books. Pattnaik S, Subramanyam V, Kole C. 1996. Antibacterial and antifungal activity of essential oils in vitro. Microbios. 86(349) 237-246. Pattnaik S, Subramanyam V, Bapaji M et al. 1997. Antibacterial and antifungal activity of aromatic constituents of essential oils. Microbios. 89(358) 39-46. Peana A, Moretti M, Juliano C. 1999. Chemical composition and antimicrobial action of the essential oils of Slavia desoleana and Salvia sclarea. Planta Medica. 65(8) 752-754. Reichman L, Tanne J. 2001. Timebomb: The Global Epidemic of Multi-Drug-Resistant Tubercuolosis. New York: McGraw-Hill. Penoel D. 1991/1992. Eucalyptus smithi essential oil and its use in aromatic medicine. British Journal of Phytotherapy. 2(4) 154-159. Price S. 1995. Aromatherapy for Health Professionals. London: Churchill Livingstone. Richardson K. 2000. www.organicessentialoils.com/articles/kenrichardson/html. Roberts M. 1986. Biology: A Functional Approach, 4th ed. Walton on Thames, UK: Nelson. Ross S, El-Keltawi N, Megella, S. 1980. Antimicrobial activity of some Egyptian aromatic plants. Fitoterapia. 51(4) 201-205. Rubinstein E, Green M, Molan M. 1982. The effects of nosocomial infections on the length and costs of hospital stay. Journal of Antimicrobial Chemotherapy.9 (Suppl.) 93. Rutledge L, Collister D, Meixsell V et al. 1983. Comparative sensitivity of representative mosquitos to repellents. Journal of Medical Entomology. 20(5) 506. Satinder K, Sinha G. 1991. In vitro antifungal activity of some essential oils. Journal of Research into Ayurveda and Siddha. 12:200-205. Savino A, Lollini M, Menghini A. 1994. Antimicrobial activity of the essential oil of Pneumus boldus (boldo). Aromatogram and electron microscopy observations. Bollettino di Microbiologia e Indagini Laboratorio. 14(1) 5-12. Schmidt M. 1995. Antibiotics: The promise and the peril. In Conference Proceedings,Holistic Aromatherapy. San Francisco: Pacific Institute of Aromatherapy, 81-88. Sears C. 1995. How to sell drugs. New Scientist. Nov 4, 37-40. Service R. 1994. E. coli scare spawns therapy search. Science. 265:475-476. Shemesh A. 1991. Australian tea-tree: A natural antiseptic and fungicidal agent. Australian Journal of Pharmacy. 12:802-803. Sherry E, Boeck H, Warnke P. 2001. Percutaneous treatment of chronic MRSA osteomyelitis with a novel plant-derived antiseptic. BioMed Central Surgery. www.biomedcentral.com. Sleigh J, Pennington T, Lucas S. 1992. Microbial infection. In MacSween R, Whaley K(eds.), Muir’s Textbook of Pathology, 13th ed. London: Edward Arnold, 301–302. Soliman F, El-Kashoury E, Fathy M et al. 1994. Analysis and biological activity of essential oil of Rosmarinus officinalis. Flavour and Fragrance Journal. 9:29-33. Sullivan A. 1995. When plagues end. New York Times Magazine. Nov 10, 52-84. Takechi M, Tanaka Y. 1981. Purification and characterisation of antiviral substance eugenin from the bud of Syzygium aromatica aromaticum. Planta Medica. 42:69-71. Takechi M, Tanaka Y, Takehara M et al. 1985. Structure and antiherpetic activity among the tannins. Phytochemistry. 24(10) 2245-2250. Tamm C. 1971. Recent advances in the field of antibiotics. In Wagner H, Wolffe P(eds.), New Natural Products and Plant Drugs with Pharmacological, Biological or Therapeutic Activity. Berlin, Germany: Springer-Verlag, 82-136. Tisserand R. 1988. Aromatherapy for Everyone. Harmondsworth, UK: Penguin Books. Tisserand R. 1989. The Art of Aromatherapy. Saffron Walden, UK: CW Daniels. Tisserand R, Balacs T. 1995. Essential Oil Safety. London: Churchill Livingstone. Valnet J. 1990. The Practice of Aromatherapy. Saffron Walden, UK: CW Daniels. Viana G, Vale T, Pinho R et al. 2000. Antinociceptive effect of the essential oil of Cymbopogon citratus in mice. Journal of Ethnopharmacology. 70(3) 323-327. Viollon C, Chaumont J. 1994. Antifungal properties of essential oils and their main components against Cryptococcus neoforms. Mycopathologia. 128(3) 151-153. Wagner H. 1984. Plant Drug Analysis. Berlin, Germany: Springer-Verlag. Walton S, Myerscough M, Currie B. 2000. Studies in vitro on the relative efficacy of current acaricides for Sarcoptes scabiei var. hominis. Transactions of the Royal Society of Tropical Medicine and Hygiene. 94(1) 92-96. Ward K. 1993. Care of the person with an infection. In Hinchcliff S, Norman S (eds.), Nursing Practice and Health Care. London: Edward Arnold, 402-434. Watanabe K, Shono Y, Kakimizu A et al. 1993. New mosquito repellent from Eucalyptus camaldulensis. Journal of Agriculture & Food Chemistry. 41(11) 2164-2166. Weber N, Andersen D, North J. 1992. In vitro viricidal effects of Allium sativum. Planta Medica. 58(5) 417-423. Wilson J. 2001. Infection Control in Clinical Practice, 2nd ed. London: Bailliere Tindall. www.sunysccc.edu/academic/mst/microbes/microbes.htm. (Accessed March 16, 2003). www.cdc.gov/ncidod/dbmd/diseaseinfo/groupastreptococcal_g.htm. (Accessed March 16, 2003). www.Sciencedirectassets Zakarya D, Fkih-Tetouani S, Hajji F. 1993. Antimicrobial activity of twenty-one Eucalyptus essential oils. Fitoterapia. 64:319-331. Zarno V. 1994. Candidiasis. International Journal of Aromatherapy. 6(••) 20-23.